Intymna, ale pełna rozmachu, czuła i szydercza, slapstickowa i oniryczna, melancholijna i czuła na najdrobniejsze przejawy piękna. Miłość, która zostaje jest zaskakującą hybrydą emocji i stylów. Opowiadając o rozpadzie pewnej rodziny, Pálmason odmalowuje życiowe bardo, w jakim znajdują się bohaterowie: małżeństwo i ich troje dzieci. Ten przejmujący i nieodparcie śmieszny film jest zarazem jednym z najwspanialszych hołdów złożonych miłości, jakie stworzyło kino.